Bloggenderwijs

Carla moest toegeven dat het helemaal niet was wat ze ervan had verwacht. Uren en uren had ze gestoken in het creëren van de ultieme blogspot. En het resultaat mocht er wel zijn, daarover kon ze zeker niet klagen. Het had tijd gekost, maar alles was perfect. De naam waar ze al dagen over had lopen denken, de was en de plas opzij zettend om zich beter te kunnen concentreren, de kleuren van achtergrond en tekst, die ze allemaal ernstig tegen elkaar had afgewogen, van het lichtste en zachtste pastelroze, tot het helste groen, dat ze uiteindelijk toch maar achterwege had gelaten toen ze na een minuutje staren ze een pijnlijke steek voelde achter haar ogen. Het was een afmattend proces geweest, maar ze had resultaat, een prachtig resultaat zelfs. Helaas kon Carla na al haar zware werk niet anders dan toegeven dat er een kleine afwijking zat in haar voorstelling van de perfecte blogspot, want wat moest ze in godsnaam posten op zo’n ding.

Oh ja, ze had haar research gedaan, iedere blog die ze maar kon vinden had ze tot in de kleinste details bestudeerd, waarna ze telkens weer tot de conclusie was gekomen dat zij het zeker beter zou kunnen. Haar man Herman noemde haar niet voor niets ‘mijn boekenwurmpje’.

Na zo’n tien pogingen tot het vinden van De Perfecte Tekst besloot ze toch maar om raad te gaan bij Herman, die zijn wettige echtgenote altijd steunde door dik en dun, en die haar ook bij dit project had bijgestaan met raad en daad, hoewel de daad zich dan meestal beperkte tot het zetten van de koffie die hij haar weliswaar op tijd en stond kwam brengen, telkens weer het klontje suiker vergetend. Ze vond Herman achter zijn krant in de zetel, en probeerde de teleurstelling in haar stem te verbergen terwijl ze hem de situatie voorschotelde.

“Maar lieve vrouw”, klonk het van achter de krant, “is het dan werkelijk zo belangrijk wat er komt te staan in zo’n post? Ik heb je meer dan eens horen lachen met onzinnige teksten op andere webstekjes, die, hoewel ze duidelijk volledig inhoudloos waren, toch wel voor enig vertier konden zorgen.” Carla keek haar man verbijsterd aan, “Hoe kan je zoiets zeggen, Herman, ik geloof mijn oren niet! Natuurlijk is het belangrijk, hoe kan ik me nu ooit als mens ontplooien als ik niets weet te posten op mijn eigen website. Ik ben wat ik schrijf, mijn beste Herman, je zou beter moeten weten dan zo’n vreselijke uitlatingen te doen.”

Herman keek nadenkend op, en legde zijn krant dan maar eventjes opzij. Natuurlijk had zijn vrouw gelijk, hier moest een oplossing voor gezocht worden, en wel met spoed, want jezelf ontplooien is toch wel een van de belangrijkste dingen in het leven!

“Je hebt gelijk, Carla”, zei hij tenslotte, na een lange bedenkelijke stilte, “maar natuurlijk kan ik jou geen idee geven voor De Perfecte Tekst, dat zou tenslotte betekenen dat niet jij maar ik mezelf ontplooid heb, en we weten allebei dat dat een traumatische ervaring voor je zou zijn. Ik zou niet anders kunnen dan de eer op te strijken, en wat zou je dan nog voorstellen.”

Carla nam de woorden in overweging. Ze moest toegeven dat er wel wat in zat, maar daarmee was ze natuurlijk nog geen stap voort, want ondertussen had ze nog steeds geen post. Er klonk dan ook een lichte hint van wanhoop in haar stem toen ze nogmaals vroeg wat ze dan in hemelsnaam zou moeten doen, om de perfecte tekst te bekomen.

“Nou, lieve schat”, klonk het antwoord van haar wederhelft, “daar ik geen raad mag geven voor een perfect onderwerp, kan ik je alleen maar zeggen: Laat je inspiratie werken, dat komt allemaal wel vanzelf dan, maak je geen zorgen.”

Hierop keek Carla haar man even bevreemdend aan, maar hoewel het een nogal onlogisch idee leek te zijn, geloofde ze rotsvast in het gelijk van haar man. “Hmm, misschien zit daar wel wat in”, klonk dan ook haar antwoord, “Ik zal het maar gewoon laten komen,” waarna ze zich naar de keuken begaf, om in afwachting maar te beginnen aan de afwas.

Drie uur later was het, toen Carla zich terug begaf naar de computer, om te kijken wat de resultaat was van de suggestie van Herman. Ze moest maar even een blik op de computer werpen op te zien wat het onrustwekkende resultaat was. Het duurde niet lang voor Herman, die op het gejank was afgekomen, naast zijn vrouw stond en samen staarden ze een ogenblik nietszeggend naar het lege kadertje op het scherm, waar klaarblijkelijk nog steeds geen tekst was verschenen, perfect of anders.

“Nou”, begon Herman, “Ik vrees dat we hier onze conclusies uit moeten trekken, lieveling. Na zo lang en hard te werken ben je blijkbaar nog steeds geen letter gevorderd. Het is duidelijk dat je inspiratie je een signaal wil geven in verband met je persoonlijkheid, die natuurlijk altijd even betekenisvol is als de inhoud van je tekst. In jou geval is dat duidelijk nogal, euhm, leeg.” Carla snikte even, en bracht al schrijend een ‘ja’ uit. “Je snapt toch wel, lieve Carla, dat ik niet kan samenleven met zulk inhoudloos wezen. Helaas zal ik je moeten vragen te vertrekken, maar maak je geen zorgen om mij, ik heb een vrouw leren kennen met een bijzonder interessante blogspot, en zij zal het zeker een leuk idee vinden om hier te komen wonen.”

Carla keek hem even aan, nog steeds een beetje onbeholpen snikkend. “Bedankt dat je het zo goed opvat, lieve Herman, ik zou je niet willen meesleuren in de ondergang van mijn persoonlijkheid, maar goed dat je zo vooruitziend bent geweest!” Herman lachte lief naar zijn voormalige levensgenoot, waarna hij zich omkeerde en richting zetel en krant verdween.

Carla zuchtte even. Wat had ze toch een slimme man. Ze keek nog een moment naar de perfecte kleuren die het computerscherm vulden, en zette toen het gevaarte af. Ze liep nog even langs de keuken om een klontje suiker te halen voor in haar koffie, en ging daarna haar koffers pakken.