Schaapachtig

Het is de ziekte van deze eeuw, de zoektocht naar identiteit. Het is niet zomaar een modeverschijnsel waar de jeugd zich aan tegoed doet, nee, iedereen doet mee: van pubers tot bejaarden, steden, provincies, regeringen, partijen en organisaties allerhande, landen,... Allemaal gaan ze moedig op zoek naar wie ze zouden kunnen zijn, de een om zichzelf te leren begrijpen, de ander in de hoop beter begrepen te worden.
Velen falen, of doen er jaren en jaren over om zover te komen, over anderen twijfel ik of ze wel een identiteit hebben, hoewel diegenen meestal het hardst proberen hun eigenheid te bewijzen...
Het is dan ook geen voor de hand liggende zoektocht, wetende dat een mens zijn hele leven blijft veranderen, maar iedereen ploetert moedig voort.
Ook ik heb me laten vangen in de vraag ‘wie ben ik’ en, jawel, u raadt het al, ben nu als een razende op zoek naar het antwoord op die vraag. Ik kan u wel melden dat ik tot nu toe geen stap verder ben geraakt (vandaar ook de brandende leegte waar nu een profiel hoort te staan, voorlopig toch), maar dat houd me niet tegen, au contraire, nog steeds ga ik dagelijks de strijd aan met innerlijke onzekerheden, en begeef ik me op onbekend grondgebied, waar ik gewapend met een vergrootglas iedere steen ondersteboven keer, zoekend naar enige vorm van definitie van mijn zogenaamde persoonlijkheid.
Nu weet u heus zelf ook wel, dat bij zowat iedereen de zoektocht naar identiteit niets anders is dan een uiting van de wil tot verscheidenheid, en dat we niet zozeer willen weten wie we zijn, maar hoe we anders zijn de rest van de immense wereldbevolking, hoe we ons kunnen onderscheiden, en bewijzen dat we wel degelijk iets meer betekenen dan zomaar het volgende miertje in de hoop. Vreemd genoeg doet zowat iedereen hetzelfde om te bewijzen dat hij of zij anders is, leuk toch, zo wat tegenstellingen in het leven.
Neem nu een blogspot... Zowat de helft van de wereld heeft er eentje tegenwoordig, een plaatsje op het wereldwijde net waar ie zichzelf voorstelt en onzin naar believen kan spuien. En wat doe ik, ik volg slaafs de nieuwste vorm van cybermode om te bewijzen dat ik ík ben, me niet aantrekkend dat ik nu net ben zoals al de rest. En ik ben niet de enige, dagelijks komen er nog honderden, zo niet duizenden ‘bloggers’ (god wat haat ik dat woord) bij, die hopen uit te blinken in het zichzelf zijn, door als schapen in een weide de ander te volgen.
En daar komt weer de vraag, hebben we wel een identiteit, zijn we meer dan een kudde schapen en zo niet, vinden we het wel erg om schapen te zijn? Daar komt weer de vertwijfeling, de identiteitscrisis, de existentiële angst, ... Maar we trekken het ons niet aan, we gaan moedig door, op naar het volgende eigenheidsavontuur, gravend naar nieuwigheden...
Ik kan er maar eens schaapachtig om lachen. Ik trek het me niet aan, ik heb tenminste een blogspot, jihaa joecheei, en daarbij, ik hou wel van een wolle trui...